Mijn training ligt al een week stil.
Zoals uit mijn vorige stukjes bleek, was ik bezorgd of de training wel te combineren is met de stijl van leven waarvan ik telkens merk dat die goed is voor mijn gezondheid. Ik gebruik allerlei introspectie- en visualisatie-technieken die me helpen te ontspannen en bij mijn gevoel te blijven. Dat leek strijdig met de trainingsmethode.
Uiteindelijk ben ik eens op het Gupta-forum gaan kijken, een forum voor mensen die de training doen. Daar begreep ik dat verderop in de sessies ook aandacht besteed wordt aan manieren om ontspannen te blijven.
Op het moment kan ik door een deadline niet genoeg aandacht geven aan de training, en de manier waarop ik er tot vorige week mee bezig was lijkt me niet de juiste. Dus ben ik even gestopt. Ik wil deze klus afmaken en daarna ruimte in mijn agenda maken om genoeg tijd aan de training te kunnen besteden. Als ik alle sessies bekeken heb, moet duidelijk zijn of de training inderdaad bij mij past.
We zullen zien.
Wat ik nu moet doen is uitzoeken welke taken ik voorlopig moet loslaten. Dat is moeilijk, omdat ik hard gewerkt heb om mensen te mobiliseren voor vrijwilligerswerk. Nu ze klaar staan om dat te gaan doen, moet ik ze laten weten dat ik ze niet de begeleiding kan geven die ik had toegezegd. Dat vind ik op zichzelf al moeilijk, want ik wil altijd graag mijn beloftes waarmaken. Bovendien ben ik bezorgd dat zonder mijn steun de projecten in de soep zullen lopen.
Dit blog schrijf ik dan ook om mezelf te steunen. Ja, meidje, je moet projecten loslaten om tijd te hebben voor de training. Het kan niet anders, ook al doet het pijn.
17 februari 2011
7 februari 2011
De keuze
Een belangrijk punt in Gupta’s techniek is kiezen welke kant je op wilt. Door blijven gaan op de oude voet, of richting gezondheid en geluk. Dat moet een weldoordachte keuze zijn, want daar moet je de motivatie uit halen om de training vol te houden.
Dat ik een normaal energiepeil had is al zo lang geleden, dat ik echt niet direct bij de hand had hoe je dag er dan uit kan zien. Vandaag zat ik uit te puffen op de bank en toen ben ik eens gaan denken. Doorgaan op de oude voet betekent dit:
Geen ochtenden hebben
Ik slaap lang en kom heel langzaam op gang. Mijn dag begint daardoor pas na het middaguur. Ik weet nog hoe ik vroeger genoot van in de ochtend naar school of werk fietsen. Nog een beetje kou in de lucht, de zon staat laag, je voelt dat het vroeg op de dag is. Je rijdt samen met stromen mensen die óók allemaal op weg zijn naar hun dagelijkse bezigheid. Deel uitmaken van die enorme massa die zijn dag begint, gecombineerd met de ochtendfrisheid… mmm.
Niet werken
Ja, ik werk nu ook wel, maar ik bedoel écht werken: een hele dag, op een werkplek, met collega’s, en tien verschillende telefoontjes na elkaar afhandelen. Die collega’s leer je beter kennen en bij sommige kom je op hun verjaardag en zo leer je ook hun man & kinderen & vrienden kennen. (Daar heb je dan namelijk ook energie voor.)
Niet op de kinderen passen
Die van mijn broer en zus en mijn vriendinnen. Al die ontzettend leuke kindertjes (ja, ze hebben àllemaal leuke kinderen!), die je helpt met wassen en tandenpoetsen, waar je grapjes mee maakt of heel zorgzaam voor bent, en die je met je allermooiste voorleesstem een stukje laat meerijden met Pluk.
Geen leuke uitstapjes
Naar een film, een toneelstuk, het Haarlemmer Houtfestival, Open Monumentendag. Op vakantie naar Barcelona, Andalucia, de Dordogne.
Gupta zegt dat ik een keus heb
Nou, in dat geval weet ik het wel! Ik kies voor wakker worden om half acht en dan de Ayurvedische Zonnegroet doen, voor ik de deur uit ga. Ik kies voor werken, misschien wel bij de gemeente. Een plek hebben in dat kantoor, erbij horen, dingen voor elkaar krijgen. Ik wil op stap met al die leuke kinderen die ik ken! Gilles en Huub in de bakfiets zetten, zingend naar de Vlietlanden fietsen en daar gaan zwemmen. Freija ophalen om bij mij te komen logeren en samen sieraden maken met mijn voorraad mooie kraaltjes. En ik wil wandelen met Els, naar de schouwburg met Carolien, picknicken met Aafke…
Dat ik een normaal energiepeil had is al zo lang geleden, dat ik echt niet direct bij de hand had hoe je dag er dan uit kan zien. Vandaag zat ik uit te puffen op de bank en toen ben ik eens gaan denken. Doorgaan op de oude voet betekent dit:
Geen ochtenden hebben
Ik slaap lang en kom heel langzaam op gang. Mijn dag begint daardoor pas na het middaguur. Ik weet nog hoe ik vroeger genoot van in de ochtend naar school of werk fietsen. Nog een beetje kou in de lucht, de zon staat laag, je voelt dat het vroeg op de dag is. Je rijdt samen met stromen mensen die óók allemaal op weg zijn naar hun dagelijkse bezigheid. Deel uitmaken van die enorme massa die zijn dag begint, gecombineerd met de ochtendfrisheid… mmm.
Niet werken
Ja, ik werk nu ook wel, maar ik bedoel écht werken: een hele dag, op een werkplek, met collega’s, en tien verschillende telefoontjes na elkaar afhandelen. Die collega’s leer je beter kennen en bij sommige kom je op hun verjaardag en zo leer je ook hun man & kinderen & vrienden kennen. (Daar heb je dan namelijk ook energie voor.)
Niet op de kinderen passen
Die van mijn broer en zus en mijn vriendinnen. Al die ontzettend leuke kindertjes (ja, ze hebben àllemaal leuke kinderen!), die je helpt met wassen en tandenpoetsen, waar je grapjes mee maakt of heel zorgzaam voor bent, en die je met je allermooiste voorleesstem een stukje laat meerijden met Pluk.
Geen leuke uitstapjes
Naar een film, een toneelstuk, het Haarlemmer Houtfestival, Open Monumentendag. Op vakantie naar Barcelona, Andalucia, de Dordogne.
Gupta zegt dat ik een keus heb
6 februari 2011
Nog wat beren op de weg
In de afgelopen jaren heb ik een manier van leven ontwikkeld die gebaseerd is op:
Laat ik deze onderwerpen eens onder de loep nemen, om te zien of ze werkelijk zo strijdig zijn met Gupta’s methode als ik vrees. Of dit boeiend is voor iemand anders dan ikzelf weet ik niet, maar je hoeft natuurlijk niets te lezen wat je niet aanspreekt :)
Aandacht geven aan mijn emoties
Er zijn drie basisemoties waar alle negatieve emoties op terug te voeren zijn: angst, boosheid en verdriet. Door de techniek Focussen (zie http://www.focussen.nl/ ) heb ik geleerd met zorg en aandacht bij deze emoties te zijn, waardoor ik nooit meer vastloop, waardoor het in mij altijd blijft stromen.
Gupta geeft als opdracht om bij elke gedachte aan het lichaam zijn techniek toe te passen. Betekent dit dat ik ’s avonds niet meer op de bank kan gaan zitten om bij mijn emoties te zijn en op die manier tot rust te komen?
Nu, bijvoorbeeld, voel ik me onzeker. Dat geeft onrust. Door te Focussen maak ik contact met dat gevoel en luister er uitgebreid naar. Het zegt: ‘ik ben bang dat het heel veel onrust geeft als ik bij elke gedachte aan mijn lichaam opspring om de techniek te doen. En dat het veel te vermoeiend is, dat ik me daardoor zal forceren.’
Dit is precies zo’n gedachte die de adrenaline-cirkel draaiend houdt en die je dus moet afbreken. Dus nee: niet rustig op de bank zitten om voor mijn emoties te zorgen. Ik zal uit moeten proberen om te kijken wat het met me doet, hoe eng ik het ook vind om dit houvast los te laten.
Help! Durf ik dit, wil ik dit…?!?
In contact zijn met mijn lichaam
Ik heb de neiging om niet te stoppen bij mijn grenzen. Doordat ik zin heb mijn klus af te maken, of omdat het nu juist zo gezellig is, of wat dan ook. Daardoor raakt mijn lichaam overprikkeld en slaap ik slechter. Ik doe dan ook veel moeite hier zo goed mogelijk op te letten en op tijd te stoppen om even ontspanning te nemen.
Ook het doen van zo’n body check ('hoe voelt mijn lichaam') is een gedachte die afgebroken moet worden. Gupta vindt uiteraard niet dat je over je grenzen moet gaan, hij weet ook wel dat dat ongezond is. Wat hij aanbeveelt is de gedachte afbreken met behulp van de techniek en daarna met je verstand te beslissen op je rust neemt of verder gaat.
Ik voel veel weerstand om mijn vertrouwde gedrag los te laten, maar misschien moet ik Gupta durven vertrouwen en de sprong in het diepe wagen.
Luisteren naar mijn intuïtie
Intuïtie, dat is voor mij de impulsen die het onderbewustzijn geeft. (Mogelijk staat dat onderbewustzijn ook nog in contact met het morfologisch veld, waar alle kennis zou liggen, maar dat laat ik even buiten beschouwing.)
Mijn intuïtie gebruik ik bij het nemen van beslissingen. Bijvoorbeeld over welke klus (werk of plezier, dat is om het even) ik aanpak. Als ik iets moet of wil doen en ‘het er steeds niet van komt’, is dat voor mij een teken dat het niet nodig is het te doen, of dat het nog niet het juiste moment is.
Dit botst voor zover ik nu kan zien niet met Gupta’s methode. Nou, dat is een geruststelling.
Nachtje slapen
Volgens goed gebruik ga ik nu verder niet nadenken. De dingen staan op een rijtje, nu is het tijd ze over te laten aan mijn onderbewustzijn door er een nachtje over te slapen. Uit ervaring weet ik dat het voldoende is om de vragen te formuleren. Antwoorden komen dan vanzelf.
- emoties niet onderdrukken
- in contact zijn met hoe mijn lichaam voelt
- luisteren naar mijn intuïtie
Laat ik deze onderwerpen eens onder de loep nemen, om te zien of ze werkelijk zo strijdig zijn met Gupta’s methode als ik vrees. Of dit boeiend is voor iemand anders dan ikzelf weet ik niet, maar je hoeft natuurlijk niets te lezen wat je niet aanspreekt :)
Aandacht geven aan mijn emoties
Er zijn drie basisemoties waar alle negatieve emoties op terug te voeren zijn: angst, boosheid en verdriet. Door de techniek Focussen (zie http://www.focussen.nl/ ) heb ik geleerd met zorg en aandacht bij deze emoties te zijn, waardoor ik nooit meer vastloop, waardoor het in mij altijd blijft stromen.
Gupta geeft als opdracht om bij elke gedachte aan het lichaam zijn techniek toe te passen. Betekent dit dat ik ’s avonds niet meer op de bank kan gaan zitten om bij mijn emoties te zijn en op die manier tot rust te komen?
Nu, bijvoorbeeld, voel ik me onzeker. Dat geeft onrust. Door te Focussen maak ik contact met dat gevoel en luister er uitgebreid naar. Het zegt: ‘ik ben bang dat het heel veel onrust geeft als ik bij elke gedachte aan mijn lichaam opspring om de techniek te doen. En dat het veel te vermoeiend is, dat ik me daardoor zal forceren.’
Dit is precies zo’n gedachte die de adrenaline-cirkel draaiend houdt en die je dus moet afbreken. Dus nee: niet rustig op de bank zitten om voor mijn emoties te zorgen. Ik zal uit moeten proberen om te kijken wat het met me doet, hoe eng ik het ook vind om dit houvast los te laten.
Help! Durf ik dit, wil ik dit…?!?
In contact zijn met mijn lichaam
Ik heb de neiging om niet te stoppen bij mijn grenzen. Doordat ik zin heb mijn klus af te maken, of omdat het nu juist zo gezellig is, of wat dan ook. Daardoor raakt mijn lichaam overprikkeld en slaap ik slechter. Ik doe dan ook veel moeite hier zo goed mogelijk op te letten en op tijd te stoppen om even ontspanning te nemen.
Ook het doen van zo’n body check ('hoe voelt mijn lichaam') is een gedachte die afgebroken moet worden. Gupta vindt uiteraard niet dat je over je grenzen moet gaan, hij weet ook wel dat dat ongezond is. Wat hij aanbeveelt is de gedachte afbreken met behulp van de techniek en daarna met je verstand te beslissen op je rust neemt of verder gaat.
Ik voel veel weerstand om mijn vertrouwde gedrag los te laten, maar misschien moet ik Gupta durven vertrouwen en de sprong in het diepe wagen.
Luisteren naar mijn intuïtie
Intuïtie, dat is voor mij de impulsen die het onderbewustzijn geeft. (Mogelijk staat dat onderbewustzijn ook nog in contact met het morfologisch veld, waar alle kennis zou liggen, maar dat laat ik even buiten beschouwing.)
Mijn intuïtie gebruik ik bij het nemen van beslissingen. Bijvoorbeeld over welke klus (werk of plezier, dat is om het even) ik aanpak. Als ik iets moet of wil doen en ‘het er steeds niet van komt’, is dat voor mij een teken dat het niet nodig is het te doen, of dat het nog niet het juiste moment is.
Dit botst voor zover ik nu kan zien niet met Gupta’s methode. Nou, dat is een geruststelling.
Nachtje slapen
Volgens goed gebruik ga ik nu verder niet nadenken. De dingen staan op een rijtje, nu is het tijd ze over te laten aan mijn onderbewustzijn door er een nachtje over te slapen. Uit ervaring weet ik dat het voldoende is om de vragen te formuleren. Antwoorden komen dan vanzelf.
5 februari 2011
Hoe doe ik dit?
De opdracht lijkt simpel: stop elke gedachte aan je klachten met de trainingstechniek van Gupta. Doe dit telkens wanneer zo'n gedachte in je opkomt, al is dat vijftig keer per dag.
De trainingstechniek wordt bij voorkeur staand uitgevoerd, met bewegingen erbij en met het hardop uitspreken van zinnen. Mocht je dat niet op kunnen brengen, dan moet je de techniek in gedachten doen en alle bewegingen en zinnen zo levendig mogelijk voorstellen.
Het is allemaal leuk bedacht en ik geloof ook wel dat het werkt, maar ik word al moe bij het idee... (Ook deze gedachte zou ik direct moeten afbreken, overigens, maar ik wil jullie een kijkje geven in mijn proces.)
Kijk, als ik 's morgens wakker word voel ik me een zombie. Suf, sloom en het eerste uur nog niet in staat om mijn bed uit te komen. Laat staan dat ik dan de fut heb om, al is het maar in mijn hoofd, elke gedachte aan mijn klachten op die energieke manier te stoppen en te veranderen in een blij gevoel.
Tweede probleem: het doel van de training is om je amygdala af te leren bij het minste of geringste in de stress te schieten. Mijn gezonde verstand zegt me dan ook dat het niet de bedoeling kan zijn mezelf te forceren bij het toepassen van de techniek, want van me forceren krijg ik stress.
Echter, zoals ik me de opdracht voorstel zie ik bergen stress in het verschiet; ook midden op de dag lijkt het me een gigantische klus om bij elke gedachte als ‘ik ben moe’ op te springen en de techniek te doen. Ik krijg al stress bij het idee…
Er moeten oplossingen zijn voor deze problemen, want talloze mensen gebruiken de techniek en worden er beter van. Ik geloof dat ik het tijd moet geven. Tijd om de techniek goed onder de knie te krijgen (nu loop ik nog te stuntelen en moet ik telkens in het boekje kijken) en tijd om uit te vinden hoe ik hem op een natuurlijke manier in mijn leven inpas.
Bemoedigend is en blijft dat ik blij word als ik Gupta zie en blij word van het doen van de oefening. Het gaat me lukken, al weet ik nu nog niet hoe.
De trainingstechniek wordt bij voorkeur staand uitgevoerd, met bewegingen erbij en met het hardop uitspreken van zinnen. Mocht je dat niet op kunnen brengen, dan moet je de techniek in gedachten doen en alle bewegingen en zinnen zo levendig mogelijk voorstellen.
Het is allemaal leuk bedacht en ik geloof ook wel dat het werkt, maar ik word al moe bij het idee... (Ook deze gedachte zou ik direct moeten afbreken, overigens, maar ik wil jullie een kijkje geven in mijn proces.)
Kijk, als ik 's morgens wakker word voel ik me een zombie. Suf, sloom en het eerste uur nog niet in staat om mijn bed uit te komen. Laat staan dat ik dan de fut heb om, al is het maar in mijn hoofd, elke gedachte aan mijn klachten op die energieke manier te stoppen en te veranderen in een blij gevoel.
Tweede probleem: het doel van de training is om je amygdala af te leren bij het minste of geringste in de stress te schieten. Mijn gezonde verstand zegt me dan ook dat het niet de bedoeling kan zijn mezelf te forceren bij het toepassen van de techniek, want van me forceren krijg ik stress.
Echter, zoals ik me de opdracht voorstel zie ik bergen stress in het verschiet; ook midden op de dag lijkt het me een gigantische klus om bij elke gedachte als ‘ik ben moe’ op te springen en de techniek te doen. Ik krijg al stress bij het idee…
Er moeten oplossingen zijn voor deze problemen, want talloze mensen gebruiken de techniek en worden er beter van. Ik geloof dat ik het tijd moet geven. Tijd om de techniek goed onder de knie te krijgen (nu loop ik nog te stuntelen en moet ik telkens in het boekje kijken) en tijd om uit te vinden hoe ik hem op een natuurlijke manier in mijn leven inpas.
26 januari 2011
23 juli 2011
(De eerste oefening is een visualisatie maken van je gezonde zelf over een half jaar. Het kost me flink wat denkwerk om naar boven te halen hoe een dag eruit kan zien als je energiek bent, maar het lukt. Het is erg fijn om te doen, want terwijl ik het me voorstel kan ik alles bijna voelen.
Deze eerste variant deel ik met jullie, maar ik ga voor mezelf nog veel meer gezonde dagen bedenken en uitschrijven.)
Na een nacht waarin ik in één ruk heb doorgeslapen, word ik ontspannen en uitgerust wakker om half acht. Ik was me, doe lenig en met volle aandacht de vitaliserende bewegingen van de zonnegroet, haal de krant en maak ontbijt. Het is zaterdag, dus de krant is lekker dik en ik verheug me al op Beatrijs Ritsema.
Om kwart voor negen stap ik op de fiets en rijd naar Zandvoort. Ik ruik de ochtend, het groen waar ik langskom, en adem alles met blijdschap en diepe teugen in. Om kwart over negen kom ik door Bentveld en kijk even naar oma’s oude stekkie. Tien minuten later zet ik mijn fiets op slot bij de Hema.
Ik loop naar het strand, stop mijn schoenen in mijn rugzak en ga op weg naar de Beach Inn in IJmuiden. Al het zwerfafval dat ik tegenkom raap ik op. Ik heb speciaal daarvoor grote plastic zakken meegenomen en die vullen zich snel, ik heb er een paar in beide handen. Zo af en toe passeer ik een strandtent waar ik ze kwijt kan.
Onderweg drink ik water, ik heb een literfles in mijn rugzak. Soms stop ik even voor een praatje met voorbijgangers, of om met een leuke hond te spelen. Moeiteloos zak ik door mijn knieën om contact te maken en als zijn baasje het goed vindt doen we even een wild spelletje.
Om twaalf uur kom ik aan. Ik spreid het grote kleed uit in het zand, eet mijn boterham en ga op mijn buik liggen lezen tot Els komt. Die is er rond enen. We moeten natuurlijk eerst bijkletsen en daarna gaan we zwemmen. Even lekker drogen in de zon en dan samen te voet terug naar Zandvoort. Aan het eind van de middag komen we aan bij De Haven van Zandvoort, waar we borrelen en dineren.
Er draait een goede film in het dorp en daar laten we ons helemaal door meevoeren. Na afloop kletsen we nog wat op een terras in de Kerkstraat en rond half elf pakt Els de bus en ik de fiets. Door de steeds dieper wordende schemering fiets ik de mooie weg terug naar huis.
Het is een zwoele avond en ik ga met de oranje Calciet in mijn handen op het balkon wat nagenieten en de indrukken laten bezinken. Om kwart voor twaalf maak ik aanstalten voor de nacht. Als ik in bed lig, val ik binnen tien minuten in slaap.
Deze eerste variant deel ik met jullie, maar ik ga voor mezelf nog veel meer gezonde dagen bedenken en uitschrijven.)
Na een nacht waarin ik in één ruk heb doorgeslapen, word ik ontspannen en uitgerust wakker om half acht. Ik was me, doe lenig en met volle aandacht de vitaliserende bewegingen van de zonnegroet, haal de krant en maak ontbijt. Het is zaterdag, dus de krant is lekker dik en ik verheug me al op Beatrijs Ritsema.
Om kwart voor negen stap ik op de fiets en rijd naar Zandvoort. Ik ruik de ochtend, het groen waar ik langskom, en adem alles met blijdschap en diepe teugen in. Om kwart over negen kom ik door Bentveld en kijk even naar oma’s oude stekkie. Tien minuten later zet ik mijn fiets op slot bij de Hema.
Ik loop naar het strand, stop mijn schoenen in mijn rugzak en ga op weg naar de Beach Inn in IJmuiden. Al het zwerfafval dat ik tegenkom raap ik op. Ik heb speciaal daarvoor grote plastic zakken meegenomen en die vullen zich snel, ik heb er een paar in beide handen. Zo af en toe passeer ik een strandtent waar ik ze kwijt kan.
Onderweg drink ik water, ik heb een literfles in mijn rugzak. Soms stop ik even voor een praatje met voorbijgangers, of om met een leuke hond te spelen. Moeiteloos zak ik door mijn knieën om contact te maken en als zijn baasje het goed vindt doen we even een wild spelletje.
Om twaalf uur kom ik aan. Ik spreid het grote kleed uit in het zand, eet mijn boterham en ga op mijn buik liggen lezen tot Els komt. Die is er rond enen. We moeten natuurlijk eerst bijkletsen en daarna gaan we zwemmen. Even lekker drogen in de zon en dan samen te voet terug naar Zandvoort. Aan het eind van de middag komen we aan bij De Haven van Zandvoort, waar we borrelen en dineren.
Er draait een goede film in het dorp en daar laten we ons helemaal door meevoeren. Na afloop kletsen we nog wat op een terras in de Kerkstraat en rond half elf pakt Els de bus en ik de fiets. Door de steeds dieper wordende schemering fiets ik de mooie weg terug naar huis.
Het is een zwoele avond en ik ga met de oranje Calciet in mijn handen op het balkon wat nagenieten en de indrukken laten bezinken. Om kwart voor twaalf maak ik aanstalten voor de nacht. Als ik in bed lig, val ik binnen tien minuten in slaap.
Ja, ik wil
Ik ben de eerste sessie aan het bekijken. Net als ik toen ik voor het eerst over deze methode las, voel ik dat het voor mij de juiste training is op het juiste moment. Al kijkend word ik steeds meer ontspannen, er is geen weerstand.
Onschatbare waarde van de intuïtie
Bij het kiezen van behandelingen ben ik in de loop der jaren steeds meer gaan luisteren naar mijn intuïtie in plaats van naar mijn ratio en ik geloof heilig dat dit de beste weg is. De intuïtie is voor mij de stem van het onderbewustzijn, dat zoveel meer kennis bevat dan ons bewustzijn.
Het rationele brein is nuttig voor allerlei dingen (boodschappenlijstjes maken, begrijpen wat er in de krant staat), maar niet voor het kiezen van je weg in het leven, niet voor het kiezen van de behandeling die op dat moment goed voor je is. (Hier zal ik nog wel eens uitgebreider over schrijven, maar daarvoor is het nu niet het juiste moment - zegt mijn intuïtie :) .
In het najaar ben ik bij een arts geweest die me een behandelingsadvies heeft gegeven. Hoe ik het ook wendde of keerde, ik had er geen goed gevoel bij. Ik had geen alternatief, maar ik voelde duidelijk dat dit het niet was. Niet veel later heeft Mirjam me gewezen op de site van Els: http://www.het-abc-van-mcs.nl/genezen-van-mcs.htm . Die leidde me naar Ashok Gupta… Bingo!
Lieve Mir, jaren geleden heb je me met mijn haren bij Noppes gesleept. Zonder Noppes had ik de periode waarin ik volledig afhankelijk was van hulp nooit goed door kunnen komen. Zonder Noppes had ik geen aardige mensen leren kennen in Amsterdam.
Nu breng je me dit geschenk. Zeer, zeer veel dank!
Ik voel me begrepen
Ashok was net aan het vertellen over het begin van zijn ziekte (ME/CVS) en de adviezen die hij kreeg. Achteraf kan ik zien dat mijn fysieke problemen rond mijn 16e begonnen zijn, maar echt grondig instorten gebeurde op mijn 25e, nu 20 jaar geleden, tijdens mijn studie. Na een periode van overbelasting stortte ik in.
Als diagnose werd depressie gesteld en ik kreeg anti-depressiva. Die hielpen niets. Iedereen raadde me aan te gaan sporten. Hoe langzaam ik m’n trainingen ook opbouwde, ik werd er alleen maar zieker van. Dat was dus ook de weg niet.
Bij de psychotherapeut leerde ik dat ik te vaak over mijn grenzen ging. Gedurende twee jaar trainde ik mezelf om dat zo min mogelijk te doen. Dat lukte wel, maar gek genoeg kreeg ik desondanks mijn energie niet terug. Wel stabiliseerde mijn conditie, maar dat dat een goed resultaat was wist ik toen nog niet. (Daar kwam ik pas achter toen ik jaren later nog veel dieper zakte...)
Ashok beschrijft vrijwel dezelfde ervaringen als ik had, en het verdriet over die periode van mijn leven komt weer boven. Wat heb ik me hulpeloos gevoeld! Ik deed zo mijn best om weer energiek te worden, ik deed alles wat ik kon, maar het hielp niet.
Mensen om me heen konden niet begrijpen dat sporten niet hielp. En nog steeds kom ik zo af en toe iemand tegen die al zijn energie erin gooit om mij naar de sportschool te praten. De vaste overtuiging van zulke mensen dat dat de beste manier van trainen is, en hun onvermogen om te horen wat ik terug zeg, bezorgen me elke keer weer hevige frustratie.
Overigens gaat het sinds een jaar of twee zo goed met me dat training nu wel helpt. Dat doe ik op mijn eigen manier: met de dagelijkse dingen. Een was doen, opruimen, boodschappen halen, een eind fietsen naar een winkel of een vriendin, al die dingen zijn voor mij training. Training die tegelijkertijd voldoening geeft, omdat ik zelf iets doe dat gedaan moet worden. Training die mij energie geeft, vanwege de blijdschap om zelf mijn boodschappen uit te zoeken. Die me energie geeft doordat ik langs bomen en sloten en mooie plekjes fiets, met de zon op mijn hoofd en de wind om mijn oren.
Lieve sportfanaten, wees niet bezorgd. Als mijn conditie zover is toegenomen dat ik mijn energie niet meer op kan maken door de dagelijkse dingen te doen, ga ik heus wel sporten. En dan krijg ik vast nóg meer energie. Maar nu is niet het goede moment.
Zo, deze ontlading heeft me goed gegaan. Ik ga een nieuwe kop thee zetten en keer terug naar Ashok.
De juiste methode, de juiste man, het juiste moment
Het voelt zo ontzettend goed om naar Ashok te kijken en te luisteren. Hij heeft een fijne uitstraling en wat hij zegt past bij het stadium waarin ik nu ben. Hij stimuleert me en kan me helpen op deze weg. Van al deze dingen ben ik overtuigd.
Ik zeg dan ook volmondig ja tegen het trainingsprogramma. Ik zal het een half jaar doen. Als ik dan ben opgeknapt geef ik mezelf nog een half jaar om weer te wennen aan een energiek leven, en om van dat energieke leven te genieten. Pas daarna ga ik werk maken van werk.
Onschatbare waarde van de intuïtie
Bij het kiezen van behandelingen ben ik in de loop der jaren steeds meer gaan luisteren naar mijn intuïtie in plaats van naar mijn ratio en ik geloof heilig dat dit de beste weg is. De intuïtie is voor mij de stem van het onderbewustzijn, dat zoveel meer kennis bevat dan ons bewustzijn.
Het rationele brein is nuttig voor allerlei dingen (boodschappenlijstjes maken, begrijpen wat er in de krant staat), maar niet voor het kiezen van je weg in het leven, niet voor het kiezen van de behandeling die op dat moment goed voor je is. (Hier zal ik nog wel eens uitgebreider over schrijven, maar daarvoor is het nu niet het juiste moment - zegt mijn intuïtie :) .
In het najaar ben ik bij een arts geweest die me een behandelingsadvies heeft gegeven. Hoe ik het ook wendde of keerde, ik had er geen goed gevoel bij. Ik had geen alternatief, maar ik voelde duidelijk dat dit het niet was. Niet veel later heeft Mirjam me gewezen op de site van Els: http://www.het-abc-van-mcs.nl/genezen-van-mcs.htm . Die leidde me naar Ashok Gupta… Bingo!
Lieve Mir, jaren geleden heb je me met mijn haren bij Noppes gesleept. Zonder Noppes had ik de periode waarin ik volledig afhankelijk was van hulp nooit goed door kunnen komen. Zonder Noppes had ik geen aardige mensen leren kennen in Amsterdam.
Nu breng je me dit geschenk. Zeer, zeer veel dank!
Ik voel me begrepen
Ashok was net aan het vertellen over het begin van zijn ziekte (ME/CVS) en de adviezen die hij kreeg. Achteraf kan ik zien dat mijn fysieke problemen rond mijn 16e begonnen zijn, maar echt grondig instorten gebeurde op mijn 25e, nu 20 jaar geleden, tijdens mijn studie. Na een periode van overbelasting stortte ik in.
Als diagnose werd depressie gesteld en ik kreeg anti-depressiva. Die hielpen niets. Iedereen raadde me aan te gaan sporten. Hoe langzaam ik m’n trainingen ook opbouwde, ik werd er alleen maar zieker van. Dat was dus ook de weg niet.
Bij de psychotherapeut leerde ik dat ik te vaak over mijn grenzen ging. Gedurende twee jaar trainde ik mezelf om dat zo min mogelijk te doen. Dat lukte wel, maar gek genoeg kreeg ik desondanks mijn energie niet terug. Wel stabiliseerde mijn conditie, maar dat dat een goed resultaat was wist ik toen nog niet. (Daar kwam ik pas achter toen ik jaren later nog veel dieper zakte...)
Ashok beschrijft vrijwel dezelfde ervaringen als ik had, en het verdriet over die periode van mijn leven komt weer boven. Wat heb ik me hulpeloos gevoeld! Ik deed zo mijn best om weer energiek te worden, ik deed alles wat ik kon, maar het hielp niet.
Mensen om me heen konden niet begrijpen dat sporten niet hielp. En nog steeds kom ik zo af en toe iemand tegen die al zijn energie erin gooit om mij naar de sportschool te praten. De vaste overtuiging van zulke mensen dat dat de beste manier van trainen is, en hun onvermogen om te horen wat ik terug zeg, bezorgen me elke keer weer hevige frustratie.
Overigens gaat het sinds een jaar of twee zo goed met me dat training nu wel helpt. Dat doe ik op mijn eigen manier: met de dagelijkse dingen. Een was doen, opruimen, boodschappen halen, een eind fietsen naar een winkel of een vriendin, al die dingen zijn voor mij training. Training die tegelijkertijd voldoening geeft, omdat ik zelf iets doe dat gedaan moet worden. Training die mij energie geeft, vanwege de blijdschap om zelf mijn boodschappen uit te zoeken. Die me energie geeft doordat ik langs bomen en sloten en mooie plekjes fiets, met de zon op mijn hoofd en de wind om mijn oren.
Lieve sportfanaten, wees niet bezorgd. Als mijn conditie zover is toegenomen dat ik mijn energie niet meer op kan maken door de dagelijkse dingen te doen, ga ik heus wel sporten. En dan krijg ik vast nóg meer energie. Maar nu is niet het goede moment.
Zo, deze ontlading heeft me goed gegaan. Ik ga een nieuwe kop thee zetten en keer terug naar Ashok.
De juiste methode, de juiste man, het juiste moment
Het voelt zo ontzettend goed om naar Ashok te kijken en te luisteren. Hij heeft een fijne uitstraling en wat hij zegt past bij het stadium waarin ik nu ben. Hij stimuleert me en kan me helpen op deze weg. Van al deze dingen ben ik overtuigd.
Ik zeg dan ook volmondig ja tegen het trainingsprogramma. Ik zal het een half jaar doen. Als ik dan ben opgeknapt geef ik mezelf nog een half jaar om weer te wennen aan een energiek leven, en om van dat energieke leven te genieten. Pas daarna ga ik werk maken van werk.
Abonneren op:
Posts (Atom)