26 januari 2011

23 juli 2011

(De eerste oefening is een visualisatie maken van je gezonde zelf over een half jaar. Het kost me flink wat denkwerk om naar boven te halen hoe een dag eruit kan zien als je energiek bent, maar het lukt. Het is erg fijn om te doen, want terwijl ik het me voorstel kan ik alles bijna voelen.
Deze eerste variant deel ik met jullie, maar ik ga voor mezelf nog veel meer gezonde dagen bedenken en uitschrijven.)

Na een nacht waarin ik in één ruk heb doorgeslapen, word ik ontspannen en uitgerust wakker om half acht. Ik was me, doe lenig en met volle aandacht de vitaliserende bewegingen van de zonnegroet, haal de krant en maak ontbijt. Het is zaterdag, dus de krant is lekker dik en ik verheug me al op Beatrijs Ritsema.
Om kwart voor negen stap ik op de fiets en rijd naar Zandvoort. Ik ruik de ochtend, het groen waar ik langskom, en adem alles met blijdschap en diepe teugen in. Om kwart over negen kom ik door Bentveld en kijk even naar oma’s oude stekkie. Tien minuten later zet ik mijn fiets op slot bij de Hema.

Ik loop naar het strand, stop mijn schoenen in mijn rugzak en ga op weg naar de Beach Inn in IJmuiden. Al het zwerfafval dat ik tegenkom raap ik op. Ik heb speciaal daarvoor grote plastic zakken meegenomen en die vullen zich snel, ik heb er een paar in beide handen. Zo af en toe passeer ik een strandtent waar ik ze kwijt kan.
Onderweg drink ik water, ik heb een literfles in mijn rugzak. Soms stop ik even voor een praatje met voorbijgangers, of om met een leuke hond te spelen. Moeiteloos zak ik door mijn knieën om contact te maken en als zijn baasje het goed vindt doen we even een wild spelletje.

Om twaalf uur kom ik aan. Ik spreid het grote kleed uit in het zand, eet mijn boterham en ga op mijn buik liggen lezen tot Els komt. Die is er rond enen. We moeten natuurlijk eerst bijkletsen en daarna gaan we zwemmen. Even lekker drogen in de zon en dan samen te voet terug naar Zandvoort. Aan het eind van de middag komen we aan bij De Haven van Zandvoort, waar we borrelen en dineren.

Er draait een goede film in het dorp en daar laten we ons helemaal door meevoeren. Na afloop kletsen we nog wat op een terras in de Kerkstraat en rond half elf pakt Els de bus en ik de fiets. Door de steeds dieper wordende schemering fiets ik de mooie weg terug naar huis.

Het is een zwoele avond en ik ga met de oranje Calciet in mijn handen op het balkon wat nagenieten en de indrukken laten bezinken. Om kwart voor twaalf maak ik aanstalten voor de nacht. Als ik in bed lig, val ik binnen tien minuten in slaap.

Ja, ik wil

Ik ben de eerste sessie aan het bekijken. Net als ik toen ik voor het eerst over deze methode las, voel ik dat het voor mij de juiste training is op het juiste moment. Al kijkend word ik steeds meer ontspannen, er is geen weerstand.

Onschatbare waarde van de intuïtie
Bij het kiezen van behandelingen ben ik in de loop der jaren steeds meer gaan luisteren naar mijn intuïtie in plaats van naar mijn ratio en ik geloof heilig dat dit de beste weg is. De intuïtie is voor mij de stem van het onderbewustzijn, dat zoveel meer kennis bevat dan ons bewustzijn.

Het rationele brein is nuttig voor allerlei dingen (boodschappenlijstjes maken, begrijpen wat er in de krant staat), maar niet voor het kiezen van je weg in het leven, niet voor het kiezen van de behandeling die op dat moment goed voor je is. (Hier zal ik nog wel eens uitgebreider over schrijven, maar daarvoor is het nu niet het juiste moment - zegt mijn intuïtie :) .

In het najaar ben ik bij een arts geweest die me een behandelingsadvies heeft gegeven. Hoe ik het ook wendde of keerde, ik had er geen goed gevoel bij. Ik had geen alternatief, maar ik voelde duidelijk dat dit het niet was. Niet veel later heeft Mirjam me gewezen op de site van Els: http://www.het-abc-van-mcs.nl/genezen-van-mcs.htm . Die leidde me naar Ashok Gupta… Bingo!

Lieve Mir, jaren geleden heb je me met mijn haren bij Noppes gesleept. Zonder Noppes had ik de periode waarin ik volledig afhankelijk was van hulp nooit goed door kunnen komen. Zonder Noppes had ik geen aardige mensen leren kennen in Amsterdam.

Nu breng je me dit geschenk. Zeer, zeer veel dank!


Ik voel me begrepen
Ashok was net aan het vertellen over het begin van zijn ziekte (ME/CVS) en de adviezen die hij kreeg. Achteraf kan ik zien dat mijn fysieke problemen rond mijn 16e begonnen zijn, maar echt grondig instorten gebeurde op mijn 25e, nu 20 jaar geleden, tijdens mijn studie. Na een periode van overbelasting stortte ik in.

Als diagnose werd depressie gesteld en ik kreeg anti-depressiva. Die hielpen niets. Iedereen raadde me aan te gaan sporten. Hoe langzaam ik m’n trainingen ook opbouwde, ik werd er alleen maar zieker van. Dat was dus ook de weg niet.
Bij de psychotherapeut leerde ik dat ik te vaak over mijn grenzen ging. Gedurende twee jaar trainde ik mezelf om dat zo min mogelijk te doen. Dat lukte wel, maar gek genoeg kreeg ik desondanks mijn energie niet terug. Wel stabiliseerde mijn conditie, maar dat dat een goed resultaat was wist ik toen nog niet. (Daar kwam ik pas achter toen ik jaren later nog veel dieper zakte...)

Ashok beschrijft vrijwel dezelfde ervaringen als ik had, en het verdriet over die periode van mijn leven komt weer boven. Wat heb ik me hulpeloos gevoeld! Ik deed zo mijn best om weer energiek te worden, ik deed alles wat ik kon, maar het hielp niet.
Mensen om me heen konden niet begrijpen dat sporten niet hielp. En nog steeds kom ik zo af en toe iemand tegen die al zijn energie erin gooit om mij naar de sportschool te praten. De vaste overtuiging van zulke mensen dat dat de beste manier van trainen is, en hun onvermogen om te horen wat ik terug zeg, bezorgen me elke keer weer hevige frustratie.

Overigens gaat het sinds een jaar of twee zo goed met me dat training nu wel helpt. Dat doe ik op mijn eigen manier: met de dagelijkse dingen. Een was doen, opruimen, boodschappen halen, een eind fietsen naar een winkel of een vriendin, al die dingen zijn voor mij training. Training die tegelijkertijd voldoening geeft, omdat ik zelf iets doe dat gedaan moet worden. Training die mij energie geeft, vanwege de blijdschap om zelf mijn boodschappen uit te zoeken. Die me energie geeft doordat ik langs bomen en sloten en mooie plekjes fiets, met de zon op mijn hoofd en de wind om mijn oren.

Lieve sportfanaten, wees niet bezorgd. Als mijn conditie zover is toegenomen dat ik mijn energie niet meer op kan maken door de dagelijkse dingen te doen, ga ik heus wel sporten. En dan krijg ik vast nóg meer energie. Maar nu is niet het goede moment.


Zo, deze ontlading heeft me goed gegaan. Ik ga een nieuwe kop thee zetten en keer terug naar Ashok.




De juiste methode, de juiste man, het juiste moment
Het voelt zo ontzettend goed om naar Ashok te kijken en te luisteren. Hij heeft een fijne uitstraling en wat hij zegt past bij het stadium waarin ik nu ben. Hij stimuleert me en kan me helpen op deze weg. Van al deze dingen ben ik overtuigd.

Ik zeg dan ook volmondig ja tegen het trainingsprogramma. Ik zal het een half jaar doen. Als ik dan ben opgeknapt geef ik mezelf nog een half jaar om weer te wennen aan een energiek leven, en om van dat energieke leven te genieten. Pas daarna ga ik werk maken van werk.

25 januari 2011

Onweerstaanbare impulsen

Het trainingsmateriaal is aangekomen. Behalve de doos met DVD's en het boek zit er een enorme poster bij (100 x 140 cm). Nieuwsgierig vouwde ik hem uit op de grond. Het is een schematische weergave van de weg naar gezondheid. Centraal daarbij is het punt waar je kunt kiezen. 'Staand' op dit keuzepunt zie je je toekomstige zelf liggen. Het is duidelijk dat je bij het maken van de keuze voor een bepaalde handeling die toekomstige zelf voor ogen moet houden.

Dat is confronterend, want ik realiseer me dat ik absoluut geen beeld meer heb bij een gezonde zelf. Dat maakt me verdrietig.

Tegelijkertijd voel ik me door dit schema meteen gesteund. Ik zie dat het mij kan helpen met iets waar ik al jaren mee worstel, namelijk: hoe ga je om met impulsen? Soms zijn mijn impulsen om iets te doen zo sterk dat ik ze niet kan weerstaan, ook al weet ik dat mijn lichaam rust nodig heeft. Daar kunnen verschillende oorzaken voor zijn:
  • Ik ben in een nu-of-nooit situaite (op het juiste moment op de juiste plek): er ligt een mogelijkheid om iets te bereiken dat ik belangrijk vind, maar dat kan alleen als ik de kans meteen grijp. Meestal doe ik dat, hoe moe ik ook ben.
  • Ik ben verdoofd door hormonen, bijvoorbeeld als ik met iemand ben die mijn lichaam super aantrekkelijk vindt. Dan lukt het mij niet meer op de rem te gaan staan.
  • Iemand heeft mijn hulp nodig.
  • Verzet. Ik leg mezelf vaak beperkingen op om goed voor mijn lichaam te zorgen en soms roept iets in mij heel hard: 'NU EVEN NIET! Nu heb ik vakantie van voorzichtig zijn!'
  • Het onderbewustzijn is de baas. Mijn hersens kunnen wel nee zeggen, maar de beslissing is al genomen en wat ik denk maakt geen indruk meer.
In het schema staat dat de amygdala en het bewustzijn elkaar beinvloeden. De training gaat mij vast dingen leren waardoor ik anders om kan gaan met deze Onweerstaanbare Impulsen. Ik ben benieuwd...